Wie een vordering heeft op een ander uit een met die ander afgesloten overeenkomst, kan die vordering in principe overdragen of verpanden. Omdat juristen vinden dat zij bezig zijn met het recht zoals dat door de Romeinen is uitgevonden, noemen zij overdragen “cederen” en de overdracht “cessie”. Om de een of andere reden noemen ze verpanding wel “verpanding”.
Het is echter mogelijk (zegt de wet) in het contract waaruit de vordering ontstaat te bepalen dat die vordering niet overdraagbaar is (voor de fijnproever: artikel 3:83 lid 2 BW) en niet kan worden verpand. In 2003 had de Hoge Raad uitgemaakt dat als partijen A en B een dergelijke afspraak hebben gemaakt er geen sprake is van een contractueel verbod, maar van een onmogelijkheid. Het is niet alleen dat A zijn vordering niet aan C mag overdragen, hij kan het ook niet, evenmin als hij een blok beton van 1000 kilo in zijn eentje van het huis van B naar dat van C kan slepen.
